Van een Depressie naar Geluk

Zo, nog even verder op de persoonlijke toer. Bij mijn stukje van gisteren over geluk las ik twee reacties van ouders waarvan hun kind in dezelfde situatie zit als ik ooit zat, en daardoor bedacht ik mij dat het wellicht iemand kan helpen om te lezen wat mij geholpen heeft. Als ouder lijkt het mij ook echt vreselijk lastig om je kind zo te zien worstelen, wetende dat je eigenlijk niet veel kunt doen.

Mijn depressie en angststoornissen begonnen toen ik 12 was, na een hele normale rustige jeugd. Nooit verhuisd, moeder altijd/veel thuis, ouders nog bij elkaar, 1 broertje, 1 hond, rijtjeshuis, vrienden, nooit gepest. Je snapt het wel, heel gemiddeld. En toen ineens ging het niet goed, het begon met een schoolfobie en depressie en kabbelde een beetje voort. Nooit echt helemaal herstellen, goede en slecht periodes maar nooit gelukkig.

Er spelen natuurlijk ongelooflijk veel factoren mee en zelfs achteraf is het veel giswerk maar een van de dingen die volgens mij mee speelt is dat je in je vroegere tienerjaren nog heel erg aan het vormen bent. Ik denk dat doordat het toen niet goed ging en ik niet de juiste hulp heb gekregen het langer dan nodig door ge-etterd heeft.

Ik heb van alles geprobeerd. Ik heb met meerdere psychiaters, psychologen en andere hulpverleners gepraat maar omdat ik dat zo vaak deed wist ik precies wat ik moest zeggen. Ik was ook niet dom, ik snapte de situatie en zo kwam ik met praten niet verder. Ook medicijnen heb ik geprobeerd en hiermee kwam ik niet verder, de oude generaties antidepressiva waren dat nog en die deden mij meer kwaad dan goed.

Wat hielp voor mij waren verschillende dingen. Ten eerste haptotherapie, voelen in plaats van praten en 'uit mijn hoofd komen'. Ik had een hele fijne therapeut waarmee ik een goede klik had, hij hielp mij meer dan alle psychiaters en psychologen in meer dan 10 jaar bij elkaar. Patronen doorbreken, meer ontspannen, minder denken,  meer zijn.

Een tweede ding wat mij hielp waren toch medicijnen. Een korte periode heb ik als ondersteuning een antidepressiva gebruikt, van de nieuwe generatie. Eigenlijk wilde ik niet meer na negatieve ervaringen in het verleden, maar mijn huisarts verzekerde mij dat de nieuwe antidepressiva heel anders waren. En hij had gelijk, hierdoor voelde ik mij helemaal niet afgevlakt en kon ik in een positief ritme komen. De bijwerkingen waren minimaal en ik kwam er niet van aan (viel zelfs wat af). Het hielp mij de negatieve spiraal doorbreken.

En wat het uiteindelijk misschien het meeste was, inzicht en omdenken. Ik kwam tot het besef dat ik niet gek was, en ook niet beschadigd/kapot was (heb ik lang gedacht). Ik besefte dat ik kon bedenken wat mij gelukkig zou maken en dat ik dat waarheid kon maken voor mijzelf. De enige die mij in de weg stond was ik zelf. Ik ben zo lang streng voor mijzelf geweest en ik zag alles negatief, ongemerkt wordt dat een patroon.

Louise Hay zegt het mooi 'wat jij denkt over jezelf en de wereld word waarheid voor jouw.' Haar boek 'je kunt je leven helen' is ook een grote hulp geweest. Het lijkt heel zweverig en hippy-dippy maar het principe van zelfacceptatie/liefde en positief denken is iets waar veel mensen baat bij kunnen hebben denk ik. En zij schrijft ook over ontvangen wat je geeft, in het leven werkt het voor mij ook zo. Hoe meer positieve energie ik uitstraal hoe meer ik terug krijg. Haar boek was een goede leidraad naar positief denken voor mij.

Uiteindelijk heb ik mij dus gefocust op mijzelf, en op het inrichten van mijn leven zodat ik er gelukkig van word. En ik heb mijn oude angsten en beperkingen langzaam maar zeker los kunnen laten. En steeds meer worden mijn dromen werkelijkheid, een stukje grond en een groen leven, autonomie, iets opbouwen en leven zoals ik belangrijk vind blijken de remedie.

Wat nog mooier is, doordat ik nu moeder geworden ben heb ik nog een paar laatste kleine pijnpuntjes los kunnen laten. Ik heb altijd het idee gehad dat mijn ouders teleurgesteld in mij waren, omdat ik niet voldoe aan de maatschappelijke definitie van succes. Maar toen ik Vera zag/had bedacht ik mij dat zij mij nooit teleur zou kunnen stellen, al gaat ze bij het circus of word ze een (oh horror) rechtse hyperconsument ;)  Het was helend om dat te realiseren, en het leverde een mooi gesprek op met mijn moeder. 

Ook de vreugde, ontdekkingsdrang en levenslust die zo'n klein kindje heeft vind ik inspirerend en leert mij nog positiever in het leven te staan. En na jaren van wensen dat ik nooit geboren was, geniet ik nu van elke dag!


PS
Ik las ook ooit een artikel over paardenbloem of orchidee kinderen. Schijnt dat kinderen die het wat moeilijker hebben vaak  orchideekinderen zijn, zij komen moeilijker tot bloem maar als ze bloeien is het deste mooier :) Het originele artikel vind ik niet meer, maar hier vind je er ook wat over: