Uiteindelijk bleek dat ze het in deze praktijk niet zo zaten te wachten op huilende kindjes, toen Vera weer uit de behandelkamer was werd ze ook weer rustig en zij ging even met Maarten mee zodat ik met de tandarts kon praten. Hij gaf aan dat hij (en anderen) geen narcose doet bij kinderen onder de 3 jaar, en dat dit alleen in het ziekenhuis gebeurd. Dit gebeurd alleen in situaties die zeer ernstig zijn, omdat een narcose niet onderschat mag worden. Ook gaf hij aan dat ze in het ziekenhuis geen tandjes vullen maar dat het dan gewoon getrokken word. Hij raadde aan te wachten, tot ze er last van heeft of tot ze oud genoeg is om behandeld te worden.
Dus, dat was niet wat we verwacht hadden. Het is misschien wel een beetje wat we gehoopt hadden, omdat we eigenlijk ook niet wilden dat ze onder narcose zou gaan. Maar het is wel dubbel, want de tandjes rotten nu wel langzaam verder en het voelt zo dus als het uitstellen van het probleem (en dat is het natuurlijk ook).
 |
| Een willekeurige foto van een blij meisje :) |
Gelukkig mogen wij inmiddels Vera's tanden poetsen zonder al te veel gedoe, dat scheelt al een hele boel! Ze laat het gewoon toe, zonder huilen en zonder drama. Meestal zetten we haar ergens op een vensterbank zodat ze naar buiten kan kijken en dan toet ze haar mond open en kunnen we poetsen. Daar zijn we heel blij mee, want dat scheelt een boel!
En nu is het dus afwachten, en opletten of ze geen pijn heeft aan haar kiesjes. Voorlopig lijkt ze er niets van te merken. De plekken zijn wel behoorlijk groot, maar we hebben nog geen andere plekken gespot. Ik vind het een van de lastigste dingen aan het ouderschap, de keuzes en verantwoordelijkheid die daar bij komen. Hopelijk komt het allemaal goed, zonder dat ze er te veel last van gaat hebben.