Mijn Bevallingsverhaal

Het bevallen was niet helemaal wat ik mij had voorgesteld, het was enorm heftig en moeilijk. Maar ondanks dat, is het wel gegaan volgens mijn voorwaarden. Ik ben heel blij dat ik mij goed verdiept en geïnformeerd had, want ik wist wat mijn lichaam deed en daardoor ben ik niet in paniek geraakt. De kennis van wat het lichaam doet en hoe een bevalling verloopt heeft mij echt heel erg geholpen!

Op vrijdag ochtend om 5:30 werd ik wakker van de eerste wee, ik herkende het gevoel meteen ondanks dat ik nog nooit een wee heb gehad. Het was een heel specifiek gevoel, een samentrekking met een vrij duidelijke, scherpe pijn. Heel anders dan de menstruatie-achtige krampen die ik eerder had. Ik ging even plassen en kroop weer in bed, hierna volgde nog twee weeën met ongeveer een kwartier tijd ertussen.  Toen ik mij vervolgens op mijn zij wilde draaien, braken mijn vliezen en ik voelde het water uit mij stromen. Ik maakte Maarten wakker  'mijn vliezen zijn gebroken, het bed word nat'. Hij sprong op en trok de deken van mij af, hij was ook gelijk wakker. Het was inmiddels kwart over 6 in de ochtend en we waren nog moe, dus ik pakte een handdoek tussen mijn benen en legde er een over de natte plek. Gelukkig hadden wij een waterdichte matrasbeschermer op het bed, dus er was verder ook niets aan de hand. We besloten nog even te liggen, het kon tenslotte nog lang duren en er was niets vreemds aan de hand. Het vruchtwater was mooi lichtroze en de baby bewoog zoals normaal. Wel heb ik nog even de Hebamme gebeld en een bericht op haar voicemail achtergelaten , want het was duidelijk dat het echt zover was nu; de baby ging komen.

Een paar uur later zijn wij opgestaan, het liggen beviel mij eerlijk gezegd niet zo goed. De weeën waren liggend veel pijnlijker dan zittend of staand. Ik heb mijn normale ochtendroutine aangehouden, ontbijten en beetje achter de pc zitten wakker worden. Ik mailde mijn ouders dat het begonnen was, en vroeg ze rustig te blijven want het kon nog lang duren. Ik weet dat ze in staat waren direct in de auto te stappen van enthousiasme. Na een tijdje werden we weeën heftiger en ben ik op mijn yogabal gaan zitten, zo kon ik lekker wiebelen en de weeën erg goed opvangen. Al met al was ik erg ontspannen, ook toen de weeën langer aanhielden en sneller op elkaar kwamen. Ik was verrassend rustig, voelde de baby nog veel bewegen en kon alles prima hebben.

Maarten was iets minder rustig, hij was wat zenuwachtig maar vooral in blijde anticipatie. Hij deed ondertussen wat voorbereidingen voor als het echt van start ging. De waterdichte hoes van ons matras deed hij om het matras in de woonkamer, legde daar oude handdoeken klaar, steriliseerde de veter waarmee we de navelstreng wilde afbinden, legde een vuilniszak en zette een wasmand klaar. Ook verschoonde hij het bed en zette hij de co-sleeper bij ons bed, we zouden nu niet meer naar bed gaan voordat we de baby hadden. 
Wat een bijzonder idee.

Ook kwam de schoorsteenveger nog langs en Maarten heeft zich daarmee bemoeid, zodat ik rust en tijd voor mijzelf had. Ondertussen kregen wij een sms van onze Hebamme, dat ze nog bij een andere bevalling was en dat ze zich zou melden als die baby er was. Maar het was nog vroeg, en ik wist dat we de tijd hadden dus ik maakte mij niet zoveel zorgen.

De eerste fase duurde ongeveer 12 a 13 uur, tegen etenstijd besloten wij in de woonkamer te zitten en samen 'game of thrones' te kijken. De weeën waren inmiddels al wat heftiger en volgden elkaar steeds sneller op,  het was zo heftig dat ik Maarten vroeg de serie af te zetten want ik kon het niet volgen. Ik zat nog steeds op de yogabal, andere posities waren bijzonder ongemakkelijk. Toen werd het snel heftiger, ik vroeg Maarten de weeën voor mij te timen zodat ik een idee kreeg van hoe het er voor stond.  Maar dat was vrij lastig, de weeën leken in elkaar over te lopen. Er was duidelijk een piek in de pijn, maar de pijn ging niet echt weg tussen de pieken. En ineens werd het snel erger. Tot die tijd waren de weeën nog altijd ongeveer 10 minuten uit elkaar, maar nu waren ze ongeveer twee minuten uit elkaar en duurde ze ongeveer 5 minuten. Inmiddels zat ik op het toilet, daar kon ik het beter opvangen. De bal zat niet lekker meer.

We hadden op dat moment nog steeds de Hebamme nog niet had kunnen bereiken, en mijn tweede Hebamme (die in nood ook kon komen) nam ook de telefoon niet op. De weeën waren zo heftig en ik voelde dat ik een keuze moest maken, moest ik toch naar het ziekenhuis?? Toen belde eindelijk onze Hebamme terug en bleek dat het allemaal een misverstand was. Zij had van een andere vrouw een sms gekregen en dacht dat ze met mij ge-smst had, hierdoor dacht zij dat wij al in het ziekenhuis waren en dat wij haar niet meer nodig hadden. Gelukkig zat ze al in de auto en was ze onderweg. Een half uur later was ze er en daar waren we heel blij mee!

Ze was er rond een uur of 8 in de avond en toen was ik volgens mij in het laatste deel van de ontsluitingsfase. Ik zat nog op de wc weeën op te vangen, en Maarten liet haar binnen. Ze kwam bij mij zitten, vroeg hoe het ging, of ze kon helpen en ik merkte aan haar vragen dat ze zich de situatie in probeerde te schatten. Ze was terughoudend en in eerste instantie liet zij ons gewoon ons gang gaan, De weeën waren heftig en volgden elkaar snel op. Zij had een baarkruk bij zich en we besloten weer naar de woonkamer te gaan om te proberen of dat een fijne positie was. We hadden een matras in de woonkamer en ik was van plan de weeën op te vangen op handen en knieën, maar dat vond ik helemaal niet fijn. Ik kon de weeën zo niet goed hebben. De baarkruk bleek beter, Maarten zat achter mij en hield mij vast en streelde mij, ik had zijn bovenbenen vast om in te knijpen.

Ook deze positie was niet lang comfortabel, en we probeerde verschillende andere posities totdat ik uiteindelijk weer op de wc belande. Op dat moment was het tegen middernacht, ik had al persweeën maar het wilde niet vlotten. Ik was doodop en zag het niet meer zitten. Ik had eigenlijk mijn grens bereikt, ik gaf aan dat ik niet meer kon. De Hebamme stelde voor dat ik even ging liggen en dat zij even zou voelen hoe het er voor stond.

Ik bleek volledige ontsluiting te hebben, maar het hoofdje was nog niet ver. Ze liet mij twee weeën liggend opvangen terwijl ik mijn benen vast hield, om te kijken hoe het vorderde. Ik gaf aan niet meer te willen liggen, dus toen gingen we staan. Dat was ook heel heftig, ik hing met mijn volle gewicht aan Maarten (arme Maarten) en perste tijdens de weeën. Dit bleek een intensieve houding te zijn en ik hield het dan ook niet al te lang vol. Toen toch weer op de baarkruk, maar inmiddels was ik lichamelijk op en ging dat ook niet meer.

Uiteindelijk gaf de Hebamme aan dat ik van alle posities toch het meest vorderde terwijl ik op mijn rug lag en omdat ik doodop was stemde ik daarmee in. Ik kon andere posities gewoon niet meer volhouden, mijn armen en benen waren doodop. Dus liggend op mijn rug (met wat kussens achter mij dus een beetje rechter op) terwijl ik mijn benen omhoog trok zij en Maarten mij hielpen mijn benen omhoog te houden, hielp zij mij actiever te persen. Dit was volgens mij ook echt nodig, het voelde niet als bemoeienis maar aan wat ik op dat moment nodig had omdat ik er zo doorheen zat. Ze voelde nog een keer waar het hoofdje was en het kwam toen eindelijk in zicht.

Het was loodzwaar, maar de Hebamme en Maarten hebben mij er echt super doorheen geloodst. Met elke wee perste ik mee, en het hoofdje kwam dan verder maar zakte uiteindelijk natuurlijk steeds weer wat terug.  Ik ben van 1 tot 3 uur  bezig geweest met persen voordat het hoofdje eindelijk bleef staan. 

Tegen die tijd heb ik het jammeren ook opgegeven, ik was alleen nog bezig met er door komen. Naar de eindstreep gaan. Niemand heeft als een gek lopen roepen dat ik moet 'persen, persen, persen, ja ja ja'. Ze bleven erg rustig en gaven aan hoe het ging en of er wat nodig was.

En als ik mijn ademhaling weer te snel liet gaat, hoorde ik Maarten de rustige ademhaling hardop voor doen, een keer diep in en langzaam uit.

Ik was erg in mijzelf gekeerd, en zo lieten ze mij ook.

De pijn was flink, naarmate het hoofdje er verder uit kwam werd het brandende gevoel erger. Het hielp mij heel erg om met mijn handen aan de opening van mijn vagina te voelen terwijl ik perste. En ik voelde elke perswee aankomen omdat de baby zich afzette in mijn buik. De baby was tijdens de hele bevalling actief, dat vond ik eigenlijk wel geruststellend.

Tussendoor had de Hebamme af en toe de hartslag van de baby gemeten met een doppler, tegen deze tijd begon hij aan de hoge kant te raken. Ik geloof 170 of zo maar weet het niet meer. Gelukkig duurde het toen niet lang meer.

Toen om 3 uur het hoofdje bleef staan ging het ook heel snel.  Een paar keer persen later was het hoofdje er uit toen een handje en al snel volgden de schouders en de rest.Onze baby was geboren, het was inmiddels zaterdag 21 mei 3:26 Uur. Wat een opluchting! Het brandende gevoel was gelijk over, en ik lag in een enorme plas vruchtwater. Wat een bijzonder gevoel als je zo'n kindje uit je voelt komen. En ik vond het zo gaaf dat Maarten alles van heel dichtbij heeft kunnen aanschouwen, hij heeft het kindje in de wereld zien komen. Vanaf de eerste pluk haar totdat ze uiteindelijk er helemaal uit kwam.
 

Ik zag het kindje, ze werd op mijn buik gelegd en gelijk toegedekt. Het was zo vreemd! Toen pas realiseerde mij dat er een kindje in mij had gezeten, een echt mensje. Wat onwerkelijk! Na een minuut of vijf vroeg ik Maarten te kijken wat het was. Hij keek, het was een meisje! We hebben gewoon een dochter!

Ze was een beetje paars maar dat trok snel bij, ze heeft gelijk drie keer over mij heen gepoept toen ze daar lag, en ze bleef maar huilen. Voor haar was het ook heel zwaar geweest, dat bleek. Ze ademde ook snel en haar hartslag was ook nog snel. Ze heeft een tijdlang op mij gelegen en wij hebben haar bewonderd.

De pauze was voor mij goed, maar na een half uur kreeg ik weer weeën die snel sterker werden. De Hebamme kwam helpen de placenta op te vangen, hij was er na twee of drie persweeën uit. Hij was heel mooi en groot. Hij voelde ook veel groter dan ik verwachte toen hij er uit kwam. Ik had ook nog een bij-placenta, waardoor de hebamme even goed moest kijken of alles wel heel was en of er niets op wees dat er wat achter was gebleven.

Uiteindelijk was het toen ongeveer een uur na de geboorte en toen hebben we de baby afgenaveld met een gesteriliseerde schoenveter. (De placenta hebben we later in de tuin begraven en er een fruitstruik op geplant). Toen deed de Hebamme een na controle bij mijn vagina, ik was niet uitgescheurd, slechts 'wat krasjes'  zoals ze het noemde. Dat was mooi!

Daarna was het tijd om de baby uitgebreider te bekijken, dit deed ze gewoon waar ik lag aan het eind van het matras. Ze controleerde de standaard dingen, woog de baby en mat haar ook. De kleur was goed en behalve de snelle ademhaling en de nog altijd wat snellere hartslag was ze helemaal in orde. Inmiddels was het al weer ochtend een uur of 7 voordat zij ging, ze zou tegen enen die volgende dag weer terugkomen om de baby en mij te controleren. Mij wegens een eventuele bloeding en de baby natuurlijk vanwege haar snelle hartslag en onrustige ademhaling.

Met mij ging alles eigenlijk heel goed naar omstandigheden, wel was ik  brakker dan waar ik van te voren rekening mee had gehouden. Ik had vooral veel spierpijn, overal in mijn lijf. En natuurlijk was ik doodop van de hele bevalling.  Wij waren natuurlijk ook al sinds vrijdag ochtend wakker en bezig en het duurde tot zaterdag avond voordat ik de eerste twee uurtjes slaap te pakken had. (Inmiddels ben ik al weer bijna helemaal fit en voel mij bijna helemaal de oude. Heerlijk om weer te kunnen bukken en sokken aantrekken!)

Onze dochter heeft een hele langzame start gehad, de eerste 12 uur heeft ze haar ogen niet open gehad en volgens mij dronk ze pas na 18 uur voor het eerst. De eerste tijd had ze ook nog een licht hogere hartslag die langzaam omlaag ging en ook haar ademhaling had even nodig voordat het helemaal normaal was. Ze had nog wat vocht in de neus waardoor ze pruttelde, ademde wat snel en af en toe een beetje raar/onregelmatig (zoals mensen die hard gehuild hebben, extra keer inademen). Maar nu gaat het allemaal helemaal goed, ze ademt vaak zo stil en rustig dat ik moet kijken of ze nog wel leeft. En ook haar hartslag is weer helemaal in orde. De Hebamme is de eerste dagen ook twee keer per dag langsgekomen om ons in de gaten te houden.

De hele ervaring was enorm heftig! De pijn en de uitputtingsslag heeft mij ver over mijn eigen grenzen gebracht, en dat was heel moeilijk. Je moet natuurlijk door, er doorheen maar soms ik wist echt niet hoe. Ik had niet gedacht dat ik mij zo verslagen zou voelen, maar ik ben er toch doorheen gekomen. Uiteindelijk heb ik na mijn moeilijkste punt nog drie uur geperst, mijn Hebamme zei achteraf dat ik had gestreden als een leeuwin.

Ik had het niet zonder haar willen doen, ze was precies wat wij wilden en nodig hadden. Ze is heel erg op de achtergrond gebleven en heeft goed in kunnen schatten waar wij behoefte aan hadden.  En Maarten, hij is van af het begin tot het eind een actief deelgenoot geweest van het bevallingsproces, hij heeft meegeleefd en meegeholpen. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik had het niet zonder hem kunnen doen. Later bedacht ik mij hoeveel spierpijn hij moet hebben, van alle rare pershoudingen die wij samen geprobeerd hebben. In mijn beleving hebben wij dit echt samen gedaan, en dat vind ik heel fijn en bijzonder!