Idealen in de Realiteit

Twee jaar geleden zijn wij verhuisd naar het Duitse platteland, onze droom achterna. Wij streven naar een grote mate van zelfvoorziening en financiële onafhankelijkheid. Wij voelden ons niet fijn in de huidige samenleving, de constante drukte van de rat race, dicht op elkaar wonen, veel bebouwing en weinig groen maar ook dingen als het kapitalisme en uitbuiting van mensen, dieren en milieu.

Ikzelf kon (en kan) moeilijk aansluiting vinden bij de gemiddelde medemens, ik word vaak als radicaal gezien (wat ik voor anderen misschien ook ben). Ik voelde mij lange tijd een buitenbeentje, ik ben altijd die ‘rare’. Dit is voor mij niet iets van de laatste tijd, dit speelt eigenlijk al heel lang en als tiener heb ik bijzonder veel moeite met mijzelf en de wereld om mij heen gehad. Welke puber niet zou je zeggen maar bij mij had het veel invloed, ik ben van mijn 12e tot mijn 25e depressief geweest en had regelmatig met angststoornissen en fobieën te kampen. Ik had het gevoel niet in de huidige samenleving te passen en werd (in mijn beleving) voor gek verklaard. Ik heb ook lang gedacht dat het allemaal maar aan mij lag, maar dat doe ik niet meer.

Ergens viel voor mij het kwartje, ik ben niet gek maar ik moet er zelf wat van maken. Inmiddels weet ik dat ik net zo goed recht heb op mijn ideeën als ieder ander, en dat er meer mensen zijn die er zo over denken. Ik kan de wereld niet veranderen, maar ik kan mijn leven zo inrichten dat ik mij er goed bij voel. Ik hoef niet mee te doen aan alles, ik maak mijn eigen keuzes.

Daarom zijn wij verhuisd, om meer invulling te kunnen geven aan de wens om ons leven naar eigen keus in te richten. Wij willen graag consuminderen, zuinig (en slim) omgaan met energie en grondstoffen, veel biologisch en lokaal boodschappen doen, zelf eten verbouwen, tijd hebben voor onszelf, voor elkaar en voor onze familie en vrienden, leven met meer verbinding aan de aarde en ook aan de omgeving en daarnaast gewoon simpeler.

Voor mij is dit de oplossing en ik ben in jaren nog niet zo gelukkig geweest. Natuurlijk zijn wij er nog lang niet, op dit moment zitten wij juist nog midden in de ratrace. Wij werken beide om geld te verdienen en dat kost niet alleen tijd maar daardoor zitten wij ook midden in het kapitalistische model. En nee, dat is niet ideaal maar wel een bewuste keuze. Ook al zijn wij nog steeds aan het werk, heb ik niet (veel) tijd om te tuinieren, moet ik nog steeds met de auto naar het werk en hebben wij nog lang niet de tijd die wij willen voor elkaar en onze naasten, toch hoort dat er voor ons bij. Omdat wij begrijpen dat onze idealen het waard zijn om voor te werken, om er naar toe te werken. Wij hebben beide het idee dat je niks zomaar 'krijgt', je moet er wel wat voor doen.

Ik kende ooit mensen die vol waren van idealen. Ze konden mooi praten, en stonden ergens voor. Toch kwamen ze nergens, het bleef vaak bij veel praten en doordat zij geen compromis wilde doen kwamen ze ook niet dichter bij hun doel. Het komt allemaal neer op keuzes, je moet zelf beslissen waar je voor staat en wat je wilt doen. Gelukkig hebben wij zelf die macht!

Wij kiezen ervoor om het systeem om het systeem te ‘verslaan’. Wij werken hard en sparen veel, zo maken wij onze droom mogelijk. En voor nu is dat genoeg voor mij, weten dat ik er wat aan doe, weten dat ik mijn eigen keuzes maak en mijn leven inricht zodat ik er gelukkiger van wordt, zodat wij gelukkig worden. En dat is het waard voor ons!

Ik ben benieuwd: Sluit jij compromissen zodat je dichterbij je dromen of idealen kunt komen ?