Mijn rebelse fase

Gerda reageerde op mijn post van gisteren als volgt:
‘Ik vind het knap hoe jullie het aanpakken, maar ik krijg soms wel het idee dat jij mensen die wat 'kapitalistischer' en wat meer op comfort gesteld zijn veroordeelt. Niet iedereen heeft er zin in (en de plek) om zelf van alles te verbouwen, eigenhandig zeep in elkaar te knutselen, bijna niet naar de kapper te gaan, een oud (en misschien wel milieubevuilend) autootje te rijden, maar één paar schoenen te hebben en dat soort zaken. De mensheid moet tenslotte ook aan het werk gehouden worden:-)’

Ik heb hier over na gedacht en ze heeft zeker een kern van waarheid. Het is niet zozeer dat ik consumeren als een slecht iets zie, maar wel het ondoordacht consumeren als tijdverdrijf. Ik denk dat iedereen vooral dingen moet kopen als zij echt bijdragen aan iemands geluk of welzijn. Zo koop ik graag boeken, of een stuk tuingereedschap of een tuinkas, voor iemand anders is dat wellicht een fijne lippenstift, een geweldig paar schoenen of een luxe boormachine.

Maar ik moet toegeven dat ik mensen die alleen maar consumeren om het consumeren een beetje veroordeel. Als je alles wat je maar enigszins leuk vind koopt, geen enkele impulsbeheersing hebt, denkt dat je gelukkiger wordt van meer spullen, waarde hecht aan kwantiteit in plaats van kwaliteit én dan vervolgens loopt te zeuren dat het leven zo duur is en dat je nooit geld hebt dan vind ik dat je dat helemaal aan jezelf te wijten hebt.

Hard? Misschien, maar ik heb ook alles zelf moeten bereiken. Ik heb in een enorm diep dal gezeten en mijzelf daar uit gewerkt, daarom denk ik dat anderen het ook kunnen. Bovendien vind ik het ongepast om te zeuren over hoe slecht wij het wel niet hebben hier omdat wij de tweede (of derde) auto niet kunnen betalen, en dat terwijl 1 op de 9 mensen op de wereld honger lijd!

Toen ik met sinterklaas bij schoonfamilie was en de kinderen daar met zoveel kado’s overladen werden dat ze niet eens tussendoor met hun gekregen kado’s mochten spelen, was ik echt verbaast over hoe rot ik mij daarbij en daarna voelde. Het was precies alles wat ik verafschuw en ik vond het echt vreselijk. Dus de volgende keer kom ik lekker niet mee, simpel.

Natuurlijk moet iedereen vooral zelf weten wat ze doen, met wie ze het doen en waarom ze het doen. Maar ik ben waarschijnlijk nog in een rebelse fase, ik ben nog een beetje boos op de wereld. Boos dat mensen mij veroordelen voor wat ik doe en voel, boos dat ik altijd onbegrepen was, boos dat ik met zoveel angst geleefd heb en dat niemand mij vertelde dat het o.k. was om bang te zijn, boos dat ik nooit baas over mijn eigen leven was. Eigenlijk is het heel kinderachtig maar nu ik eindelijk in een positie ben waar ik voor mijzelf dingen kan beslissen wil ik mij ook niet de hele tijd aan andere aanpassen, ik heb mij al genoeg aangepast. Dat betekend dat ik niet alleen meer rekening houd met de gevoelens van anderen, maar ook met die van mijzelf.

Ik merk dat Maarten verder is, hij heeft enorm veel begrip, compassie en zelfbeschouwing. Hij kan altijd  'de persoon' blijven zien en begrip opbrengen voor hun handelen. Waarschijnlijk is dat de wijsheid die bij mij nog moet komen met de jaren. Voordat jullie denken dat ik een enorm kleinzerig en kinderachtig persoon ben die niemand anders iets gunt, zo erg is het nu ook niet. Ik ben mij bewust van mijn gevoelens en zie het als een fase, iets waar ik doorheen zal groeien. En ik ben blij dat ik in deze fase zit, het is een verademing om gewoon lekker te kunnen schoppen en ‘ nee’ roepen. Lang leve autonomie :)