De eerste werkdag

Natuurlijk is iedereen benieuwd hoe het gegaan is gisteren. Het was een aparte ervaring. Ik moest wat vroeger komen om wat papierwerk te regelen, en hoewel ik netjes om half drie daar was kon ik nog een half uur wachten. Daarna nog een uurtje papierwerk en rondleiding en ik kon aan de slag.

Ik was ingedeeld bij het röntgenapparaat aan de lopende band. Hier gaan stukken kipfilet doorheen om te controleren of er nog botjes of botschilvers in zitten. Je moet dan kratten kipfilet van 10 of 15 kilo pakken en deze filets op de lopende band leggen. Het was lichamelijk erg zwaar. Je staat natuurlijk de hele tijd, daarnaast moet je net iets verder dan comfortabel is voor je uit reiken. Ook het tillen van de kratten hakt er in. Het duurde niet lang voordat ik mijn rug, schouders (en uiteindelijk ook mijn voeten) goed begon te voelen.

Gelukkig kon ik een beetje afwisselen, ik mocht af en toe bij de lopende band staan waar het vlees met botjes naar beneden kwam. Hier moet je botschilvers uit de kleine filets zoeken, of stukjes bot van grote filets afknippen. Dit gaat op zo'n snel tempo dat ik af en toe een beetje ontmoedigt werd. Hoe erg ik ook mijn best deed om door te werken, de bak stapelde zich snel vol met vlees en dat is toch intimiderend. Van de kou heb ik eigenlijk helemaal geen last gehad, ik was lekker warm aangekleed. Af en toe waren mijn handen een beetje koud, ik had enkel latexhandschoenen met een dunne katoenen handschoen eronder aan.
Maar verder heb ik het perfect gehad met mijn nieuwe thermoleggings aan.

De pauzes vielen mij erg tegen. Als je een kwartier pauze hebt, moet je eerst vijf minuten daarvan gebruiken om door de hygiëne maatregelen te gaan en bij de kantine aan te komen. Het kost je ook vijf minuten om terug te lopen. Je kan dan dus net ongeveer 3 minuten zitten en nog even naar het toilet en dan moet je al weer terug naar je plek. Bij een half uur pauze houd je dus ongeveer 15 tot 20 minuten over om even te eten. Ik vind dat erg krap.

Al met al was het een zware, slopende avond. Wat ik vooral zwaar vond was dat je maar door moet gaan. Normaal zou ik even pauze nemen als ik pijn in mijn rug o.i.d. heb, en dat is hier niet mogelijk. Ook vond ik het lastig om mensen te verstaan. Je draagt gehoorbescherming vanwege de herrie daar, en de meeste mensen zijn niet Duits van origine en spreken dus met een accent. Ik had echt vreselijk moeite om de aanwijzingen die ik kreeg te verstaan.

Maar tot zo ver het negatieve. Volgens mijn collega's zijn de eerste twee weken het ergst qua (spier)pijn, en wordt het daarna beter. Daarnaast ben ik volgende week ingedeeld op de worstenafdeling, en heb ik zowaar normale werktijden. Ik werk volgende week van acht uur 's morgens tot vijf of zes uur 's middags. Dus dat is waarschijnlijk wat makkelijker om in te komen. Het is zeker niet mijn droombaan, maar het brengt brood op de plank en dat is hard nodig. Ik doe alles wat  nodig is om hier te kunnen blijven wonen en mijn dromen te kunnen verwekelijken, en ondertussen solliciteer ik gewoon verder.